Oplichterij of commercieel inzicht? Via Vinted liet ik iemand 400 euro betalen voor onmogelijke schoenen. Welkom bij de nieuwste editie van Mijn Vinted-Avonturen.
Mijn Vinted-avonturen
Sinds ik mijn spullen aan het verkopen ben op Vinted, kijk ik opeens heel anders naar mijn koopgedrag. Ik besef dat achter ieder kledingstuk een verhaal zit, vaak te impulsief of te mooi om niet ergens op te schrijven. Bovendien sloof ik me best uit om alle miskopen zo goed mogelijk te verkopen, zodat de miskoop minder pijn doet. En ook: ik ga natuurlijk voor een 5-sterrenbeoordeling, waardoor ik me soms Lucie uit Nosedive, die ene aflevering van Black Mirror over social ratings, voel. De gesprekken die ik voer met potentiële kopers, de vele vragen die ik krijg – can you send me a picture wearing it in the sun? – maken dat ik hele avonturen beleef op Vinted. Ik noem ze liefkozend mijn Vinted-avonturen, omdat ik er zo druk mee bezig ben. Mijn Vinted-verkopen zijn als het runnen van mijn eigen winkeltje, waar ik veel tijd in steek. En waar ik net als bij Coolblue streef naar een hoogwaardige customer experience. Ik antwoord snel, vriendelijk, stuur extra foto’s op verzoek en stuur altijd een enthousiast Enjoy! kaartje mee, hándgeschreven.
Al die meuk
Sinds kort ben ik bezig met ontspullen. Dat klinkt groter dan dat het is, want geloof mij, het gaat maar mondjesmaat. En ik heb heel veel spullen, dus het resultaat is gering. De reden voor het opruimen, selecteren en wegdoen van mijn spullen is vanzelfsprekend: ik heb teveel. Te veel spul. Ik ben keuzemoe. Mijn kleding moe. Ik wil minder tijd al twijfelend voor mijn kast spenderen, wil geen opbergboksen vol, ik wil weten wat ik heb en ik wil overzicht. In het kort: huis te klein, kast te vol. Ik wil blij zijn met wat ik heb, in plaats van dat ik al die meuk als ballast ervaar. Want veel van wat ik heb beschouw ik als meuk: items die ik heb gekocht in fases waarin ik nu niet meer zit. Op basis van vriendinnen die ik niet meer heb, en feestjes waar ik niet meer kom.
Bizar Bazaar
Zo heb ik ooit eens lakleren laarsjes met gouden gespen van Alexander McQueen gekocht. Laarsjes, laarsjes, noem het maar boots. Destijds werkte ik op de redactie van Harper’s Bazaar, toen nog gevestigd op het Koningsplein in hartje Amsterdam. Nu moet je weten dat op de redactie van een blad als Harper’s Bazaar, dat de vloer deelde met Elle, iedereen er eigenzinnig en modieus bijloopt. Bonte kleuren, grafische designs, opvallende creaties, je kijkt je ogen uit. En we weten allemaal: waar je mee omgaat, daar word je mee besmet. Dus toen ik tijdens mijn lunchpauze de Leidsestraat afliep, het plotseling begon te stortregenen en ik moest schuilen in de schoenenboetiek van Paul Warmer, was het niet zo gek dat mijn oog viel op lakleren laarsjes met gouden gespen van Alexander McQueen. Dat is overigens nog niet de volledige beschrijving van deze glamourkistjes: de schoenzool was van doorzichtig plastic, met daarin levensechte roze roosjes. Opvallender kon bijna niet. Bizar genoeg voor Bazaar! Ik besloot ze te passen en een vrouw, ook aan het schuilen voor de regen, liet weten dat ze ze heel cool vond. Toen zag ik de prijs: 1298 euro! Afgeprijsd naar 298 euro! Dat zou betekenen dat ik duizend euro winst maakte als ik deze schoenen zou kopen.
Dus: gekocht.
De glimmende rozentuin.
Wie mooi wil zijn
Vervolgens stonden ze een tijdje in mijn kast, want ja, hoe draag je nou zulke schoenen? Een aantal maanden later was het moment daar: ik ging deze glimmende enkellaarsjes dragen. Soepel ging dat niet. De harde bovenrand kneusde tegen mijn schenen, de zolen kletterde op de stenen, je hoorde steentjes het plastic kraken. Ik liep vijftien, misschien achttien, meter toen ik de controle verloor, schuifelde en viel. De plastic schoenzool was zo glad als het maar kon. Vol gêne stond ik op. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden schoot het door mijn hoofd. Dertig meter verder schoof ik weer over het trottoir. These boots were not made for walking.
Bambi op het ijs ?
Ik en mijn blauwe plekken besloten de boots naar de schoenmaker te brengen en die wond er geen veters om: met deze volledig uit plastic gehakte schoenen was nauwelijks te werken. Voor de vorm timmerde hij er wat anti-glij zolen onder. Besef je even: als ik de volle mep had betaald, had ik dus bovenop die 1298 euro nog 20 euro moeten uitgeven aan zooltjes! As if! Kort daarna droeg ik ze weer en na een paar keer slippen was ik opnieuw als Bambi op het ijs: languit onderuit gegleden. Het begon me te dagen: als een man vrouwvriendelijke legerkistjes voor zijn vrouwelijke collega’s moest ontwerpen, this would be it.
Sale, soldes, kuitverkoop
Terug in de kast, waar ze een jaar bleven staan. Naar de redactie van Harper’s Bazaar heb ik ze nooit gedragen. En iedere keer dat ik die schoenenkast passeerde, was daar een seconde aan frustratie: irritant dat Alexander McQueen, dood of niet dood, iedere vorm van loopcomfort aan zijn laars lapt. Irritant dat dit koopje me zo duur is komen te staan. En irritant dat ik me heb laten verblinden door de enorme afprijzing. Uitverkoop, kuitverkoop. Ik had mijn kuiten aan de duivel verkocht. Opeens voelde die 298 euro alsof ik er echt de hoofdprijs voor had betaald.
Na een hoop getwijfel en met een boel schuldgevoel zette ik de schoenen te koop op Vinted. Schuldgevoel, want: ik weet waar de schoen wringt. Wie gun je nou zulk stijf schoeisel? Aan de andere kant: dit zijn echte Alexander McQueen’s en dat ik er niet op kan lopen wil niet zeggen dat niemand anders dat kan, toch? Op basis van dat laatste gevoel stof ik de schoenen af, schiet wat foto’s en plaats ze op Vinted. Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en verhoog de prijs naar 450 euro. Bijschrift: gekocht bij Paul Warmer in de Leidsestraat. Nieuw waren ze €1298. In de plastic hak zitten echte roosjes. Kortom, een tweedekansje die je niet kunt laten ✨lopen✨.
Ik ben niet mijn aankoop
450 euro is meer dan ik er voor heb betaald, maar ik ga er vanuit dat ik nog ga onderhandelen over de prijs. En toegegeven, een beetje winst is mooi meegenomen. De schoenen worden 853 keer bekeken. Ter vergelijking: de meeste van mijn items worden niet meer dan 30, bij uitzondering soms 80, keer bekeken. Niemand markeert ze als favoriet.
Nu ik eenmaal de stap heb gezet om ze op Vinted te zetten – en dus aan mezelf heb toegegeven dat deze aankoop een mislukking is – wil ik er zo snel mogelijk vanaf. Ik besluit ze te boosten: voor 1,95 euro laat Vinted de schoenen aan meer mensen zien.
?Zak? maar lekker door
Die boost werkt: plots ontvang ik een enthousiast berichtje van een meisje uit Spanje. Of ik de doos nog heb, vraagt ze. De doos heb ik niet meer. Gelijk stijgt mijn hartslag: mislukt de doorverkoop van deze plastic zwaargewichten door het ontbreken van de kartonnen doos? Dan schiet mij te binnen dat ik wel nog de schoenzakjes heb. Aangezien daar met grote letters Alexander McQueen op staat, blijkt deze zak opeens van hoge waarde. Ik laat haar weten dat ik de duffle bag nog heb en dat blijkt doorslaggevend: het meisje wil ze graag kopen voor 400 euro.
¡No hay problema, señora!
Ik stuur een nieuw betaalverzoek, ze is meteen akkoord en de aankoop is voltooid. Dat betekent dat de taak nu aan mij is: ik moet zo snel mogelijk het verzendlabel printen, de schoenen volledig stofvrij boenen, vrolijk inpakken en ervoor zorgen dat er geen ruimte is voor bezwaar in Spanje.
Ik print, ik poets, ik tetris de schoen in de schoenenzak. En als een geschenk uit de hemel, misschien toch Alexander McQueen die stiekem meekijkt, herinner ik me de luxe zwarte doos van Tomorrowland die ik ooit als persrelatie kreeg toegestuurd. Geen logo van McQueen, wel een chique, mysterieuze uitstraling van mooi karton.
¡Vamos!
Het vertrouwen dat ik iemand anders kan blijmaken met deze schoenen groeit, evenals het idee dat ik deze miskoop kan rectificeren. De schoenen met zak passen nipt in de doos, duffle bag met logo naar boven, kaartje in een leuk vormpje geknipt en met mijn beste Spaans schrijf ik met bijpassende stift: ¡Hola! Diviértete con tu compra! Hallo, veel plezier met je aankoop! ¿Telebancos por aqui? Die laatste zin zet ik er natuurlijk niet bij ;-)
Past echt nét.
Ik pak de doos op mijn allermooist in: niet één maar twee lagen van mijn stevige kartonnen inpakpapier. Tot op de millimeter precies vouw ik de hoekjes om – alles om te voorkomen dat deze chica teleurgesteld is bij het in ontvangst nemen van haar pakket. Alles om haar te laten geloven dat ze Assepoester is en dat ik haar kom verlossen met deze potige muiltjes. Om te voorkomen dat de verpakking onderweg scheurt – je weet het nooit met de post – besluit ik ook nog de hoekjes extra af te plakken. Niet met doorzichtig plakband, maar met dikke grijze tape, zodat de extra zorgen niemand ontgaan. Met lichte lood in mijn schoenen breng ik het pakketje naar het postkantoor. Als dit maar goed gaat, want ik voel me toch een beetje slecht om iemand 400 euro te laten betalen voor Bambi-hoeven.
Stevige hoekjes, hele stevige hoekjes.
Dan volgt een aantal spannende dagen. Bij Vinted werkt het zo: ik heb vijf dagen de tijd om het pakket in te leveren bij een pakketpunt. Omdat ik zo snel mogelijk wil handelen, verstuur ik het diezelfde dag nog. Nadat het pakket is ingeleverd bij het postkantoor, krijgen de koper en ik allebei een melding dat het pakket is verzonden. Meestal duurt het dan één of twee dagen voordat het pakket aankomt op bestemming. Dat kan op het thuisadres van de koper zijn, of bij een pakketpunt. Dit pakket moet naar Spanje dus ik reken op drie dagen, want ja, mañana mañana. Vervolgens heeft de koper vijf dagen om het pakket op te halen. Na het in ontvangst nemen van het pakket heeft de koper twee dagen om bezwaar te maken. Dat mag alleen als het artikel “totaal niet overeenkomt met de beschrijving”. Alleen dan kun je het terugsturen, in andere gevallen moet je met elkaar overleggen of de koper, ik dus, openstaat voor een retourverzending en terugbetaling. Ik ga er vanuit dat ik pas over ruim vijf dagen weet of de chica de schoenen houdt.
Dag één: ik hoor niks.
Dag twee: ik hoor niks.
Dag drie: het pakket is aangekomen, wacht tot de koper het pakket heeft opgehaald.
Even later, op dag drie: het pakket is opgehaald.
Dag vier: het blijft stil.
Dag vijf: De Chica heeft een recensie achtergelaten.
O jee.
Ze heeft een recensie achtergelaten.
Ze is waarschijnlijk zo boos en teleurgesteld dat ze uit alle emotie naar haar telefoon heeft gegrepen. Ze heeft me maar één ster heeft gegeven. Wedden? Daar gaat m’n gemiddelde. Daar gaat mijn reputatie. Daar gaat mijn 400 euro. Fuck. Ik voel me niet Lise maar Lucie.
Met trillende handjes tik ik op de melding op mijn scherm. Ondanks de verontruste grimas op mijn gezicht doet face ID het meteen en opent de achtergelaten recensie op mijn profiel:
*****
Exquisite item, in mint condition, carefully packed and swiftly shipped. I recommend this Vintie 100%!!! Very kind and paying attention to the details. Many thanks! All the best!
Nu breekt mijn klomp. Ik had veel verwacht, maar dit niet. Ze is dus dolblij met de schoenen! En mijn hoekjes van tape zijn haar niet ontgaan: carefully packed! En paying attention to all the details. En Vintie, ze noemt me een Vintie.
De schat.
Zo zie je maar weer: wie de schoen past, trekke hem aan. Twee dagen later wordt het bedrag bijgeschreven op mijn rekening.
Dit was de eerste editie van Vinted-Avonturen. Heb jij ook een avontuur op Vinted meegemaakt dat je wil delen? Dat vinden we super leuk! Stuur een mail naar prettyplease@pretparque.com.
